22 jan Trots op onze redders.
Geplaatst op 13:32h
in Blog
Zaterdagavond 21.18 uur. Telefoon gaat. Collega (Dirk) aan de telefoon met mededeling: Minette er is iemand van de bodem gehaald! Ik zit gelijk rechtop op de bank, antwoord nog: dat meen je niet?! Tuurlijk meent hij dat wel, daar worden geen grapjes over gemaakt. Ik zeg gelijk: 112 bellen nu meteen, ik kom eraan. Telefoon gesprek duurde 10 seconden.
Ik pak snel mijn fiets uit de schuur (gaat sneller dan de auto die helemaal uit de garage een stukje verderop gehaald moet worden, en is tevens veiliger dan dat ik met de auto hard ga scheuren door de straten). Al fietsend onderweg nog snel een collega gebeld. En wat er dan allemaal door je hoofd gaat in de 6 minuten dat je aan het fietsen bent (normaal een rit van 8 à 9 minuten): ga reanimeren, niet dood gaan, niet bij ons, niet op ons zwembad, niet bij ons, dat wil ik niet! Ik hoorde de sirenes van de gealarmeerde hulpdiensten ook al door de straten heen. Wie is er allemaal aan het werk? Dit wisselt elke weekend, ik wist er twee, maar die derde kon ik niet zo snel op komen. Maakt ook niet uit, want ze hebben allemaal EHBO en zwemmend redden. Weer bidden dat het allemaal goed gaat en dat ze heel snel aan het handelen zijn nu. Ondertussen aan de achterkant van het zwembad gearriveerd, waar een collega (Thomas) buiten bij de deur van het sportbad staat. Eerste vraag al roepend vanaf een afstand: leeft hij nog? Ik krijg een volmondig JA. Er valt al een last van mijn schouders af. Ik rijd snel naar hem toe en vraag waarom hij aan de achterkant staat. Misschien komt de ambulance hierheen gereden. Dat was niet het geval, want ondertussen zag ik de ambulance broeders met een brancard naar binnen lopen vanaf de andere kant. Maar goed dat ze aan twee kanten de ambulance staan op te vangen!
Ik zeg tegen Thomas dat hij ook naar binnen kan en zet mijn fiets weg. Toch nog redelijk in de haast mijn jas in het kleedlokaal gegooid en naar het sportbad gerend. Daar aangekomen heerste er een serene rust. Iedereen was kalm, geen enkele vorm van paniek. Alle andere mannen (op zaterdagavond wordt het bad regelmatig verhuurd aan een mannen groep) zijn in het recreatiebad aan het zwemmen. Eerste wat ik vraag aan het personeel: kunnen jullie daar nog toezicht houden of zullen we ontruimen? Ze mogen nog iets meer dan een half uur zwemmen. Antwoord: nee hoor, geen probleem, we houden wel toezicht. Op zo’n moment gaat de gesteldheid van het personeel voor op het plezier van de bezoekers. De collega die mij gebeld heeft (Dirk), loopt nog een beetje wezenloos rond. Hij is wel onder de indruk en we halen hem in ieder geval weg bij het recreatiebad. De andere twee staan redelijk relaxed toezicht te houden. Ondertussen is ook Angela, die ik onderweg had gebeld, gearriveerd. We praten samen met de politie (die als eerste aanwezig waren) hoe het allemaal verlopen is en of we nog iets kunnen doen. De ambulance broeders zijn bezig met het slachtoffer dat ondertussen bij kennis is gekomen. Dan horen we ook hoe het allemaal gegaan is van de collega’s.
Het was een drukke avond, veel mannen. Opeens roept een man dat er iemand op de bodem ligt. Thomas duikt gelijk in het water en haalt hem naar boven, zwemt naar de kant. Hier hijsen twee mannen hem op de kant en beginnen gelijk met de reanimatie. Deze hebben BHV en Thomas ziet dat zij het goed doen, geen reden om het van hen over te nemen. Na 15 seconden ongeveer gooit hij het eerste water eruit en begint te ademen. Hij wordt in de stabiele zijligging gelegd en ze houden hem in de gaten totdat de ambulance komt. Ondertussen is Chris (collega) ook al naar het sportbad gekomen en heeft gelijk de AED uit voorzorg meegenomen. Gelukkig is dit niet nodig. Dirk heeft dus 112 gebeld en wordt aan de lijn gehouden totdat de broeders er zijn. Op dit moment nemen zij het over. Na ongeveer 5 minuten is de man bij kennis. Even later wordt hij op de brancard gelegd. Hij gooit er gelijk nog een sloot water en zijn eten uit. De politie agent naast mij en ik zeggen tegelijk: dat is een goed teken! Na nog 4x overgeven wordt hij meegenomen naar het ziekenhuis. Hier zal hij sowieso nog 24 uur moeten blijven. De kans op een tweede verdrinking (secondary drowning) is altijd aanwezig in de eerste 24 uur. Er kan namelijk altijd water in de longen achtergebleven zijn. Je kunt dan alsnog verdrinken. Secondary drowning Ondertussen hebben we vernomen dat dit gelukkig niet gebeurd is en dat het goed gaat met hem.
De ambulance broeders en de politie hebben niets dan lof voor de manier waarop het personeel gereageerd en gehandeld heeft. Wij uiteraard ook! Dankzij hun adequate optreden is iedereen een ervaring rijker en heeft de goede man het er zonder kleerscheuren vanaf gebracht. Hoe hij nu precies onder water terecht is gekomen, blijft voor ons nog een open vraag. We hopen dat we hier toch nog een keertje achter komen.
Uiteraard hebben we nadat het bad leeg was nog uitgebreid met het personeel nagepraat. Iets wat met dit soort heftige situaties heel belangrijk is. De volgende middag heb ik ze alle drie nog achterna gebeld hoe het met ze ging. De één had prima geslapen, de ander iets onrustig en de derde bijna niet. Op de avond zelf (rond de klok van 12-en) nog heel het personeel een mail gestuurd met in het kort het verhaal wat er zich die avond afgespeeld heeft. Ik heb liever dat ze het werkelijke verhaal van mij horen, dan van iemand die maar half weet wat er gebeurd is. Je hebt dan binnen de kortste keren namelijk een ander sterk verhaal. Ik hoorde van de week namelijk al iemand vertellen dat ik de zwemzaal niet op gemogen zou hebben, omdat het mannen zwemmen was (dan mogen er geen vrouwen binnen normaal gesproken). Ik ben uiteraard door niemand aangesproken hierover op dat moment of weggestuurd. Iedereen was zich terdege bewust van de situatie en had er begrip voor.
De volgende dag ook nog even naar het zwembad geweest om daar te kijken hoe het met de toezichthouders ging. Iedereen was onder de indruk, maar stond wel ontspannen aan de rand van het bad. Geen stress of paniek.
Om maar even met de woorden van Chris dit verhaal af te sluiten: “ach ja, daarvoor staan we aan de badrand en volgen we trouw onze lessen EHBO en Zwemmend Redden”. Dit klopt inderdaad, maar als het dan een keer echt gebeurt is het toch fijn dat men precies op de juiste manier reageert en handelt. Ik kan niets anders zeggen dan dat ik (en de rest van het personeel) enorm trots ben op de drie mannen die deze avond hebben gewerkt. Enorm fijn om te weten dat je personeel zo professioneel en vakbekwaam kan handelen. Top!