“Kom”, zeg ik “we leggen onze handen op de schouders van degene voor je en dan gaan we in een polonaise naar de overkant”. Negen van de tien kinderen leggen vrolijk de handen op de schouders, maar nummer 10 heeft daar duidelijk niet zoveel zin in. Ik vertel haar nogmaals wat de bedoeling is, want het kan zijn dat ze het niet gehoord heeft. Dat had ze wel degelijk, maar ze wilde gewoon haar handen niet op de schouders van de voorganger leggen.

Ik was in een prima bui en had er vandaag veel zin in. Het was namelijk de dag van het diplomafeest. Het woord zegt het al, we maken daar altijd een feestje van.
Dit gebeuren wordt door kinderen op verschillende manieren beleefd. Een aantal komen al gelijk vrolijk de zwemzaal op en hebben er zin in. Dat wij allemaal verkleed rondlopen, helpt natuurlijk ook al, het breekt even de spanning. Dit doen we bewust omdat er ook veel kinderen aardig gespannen binnen komen voor het diplomazwemmen. Wij noemen het daarom ook geen diplomazwemmen maar diplomafeest. De lading mag er wat ons betreft af, alle kinderen hebben allang tijdens de lessen laten zien dat zij zwemvaardig genoeg zijn om dat papiertje te ontvangen. We doen er dan ook van alles aan om deze dag leuk en ontspannen te laten verlopen. Gezellige muziek, ouders die mee klappen, instructeurs die vrolijk mee staan te swingen op de muziek, kortom: een echt feestje waarbij de kinderen laten zien hoe goed ze kunnen zwemmen.

Helemaal op het einde gaan we met een polonaise naar de tribune waar alle supporters zitten. Dat we daarnaartoe gingen was voor haar dan ook prima, maar zeker niet met haar handen op de schouders van een ander. Tijdens het zwemmen deed ze prima haar best, maar op de kant hoefde ze niet zo nodig vrolijk te doen zoals sommige andere kinderen en ook dat is prima. Ik heb haar dus gewoon op haar manier erachteraan laten lopen, want hé, wie ben ik om te bepalen of je wel of niet meedoet met een polonaise!? Ook het dansje wat we nog even voor de tribune doen (naar links en naar rechts op de klanken van Snollebollekes) kon haar gestolen worden en zij bleef dan ook netjes met haar armen over elkaar stilstaan. Het was voor haar allemaal net iets te vrolijk en toen haar moeder bij haar kwam barste ze in tranen uit. De spanning werd losgelaten en zij kon weer gewoon zijn wie ze was bij haar veilige thuishaven.

Zo zie je dat hoewel je probeert het voor iedereen ontspannen en soepel te laten verlopen door middel van een stukje vermaak, juist dat vermaak voor een ander een belasting kan zijn, we zijn nu eenmaal allemaal verschillend. Het beste wat we kunnen doen is iedereen in zijn waarde laten en wil je even niet vrolijk meedoen, dan is dat ook prima. Deze dag maakte dat wel weer duidelijk, (te) vaak willen wij denken voor een ander …