“Kom op, ga door. Jullie zitten nog niet op 100%! En als je denkt dat je op 100% zit, ben je pas op 40%!” Een hoop gelach, maar ook gepuf in de groep. Het is dinsdagochtend en ik ben bezig met mijn wekelijkse beweegles. We zijn flink aan het werk in het water en het zweet staat al op veel voorhoofden. Ja, ook in het water kun je zweten!

De afgelopen weken heb ik regelmatig naar Kamp van Koningsbrugge gekeken. Als ik nog een stuk jonger was geweest, zou ik er zeker diep over nagedacht hebben om me daarvoor aan te melden. Terwijl ik dat hardop uitspreek roept een klant: “joh, je bent nooit te oud om aan iets te beginnen”. 😅

Het sterke van het programma vind ik persoonlijk hoe zij inspelen op wat er tussen je oren afspeelt. Daar is het meeste uit te halen en ze geven de kandidaten soms zelfs nog de opties mee hoe ze ermee om kunnen gaan. Je krijgt dus een keuze hoe te handelen of ermee om te gaan en toch wordt het voor sommigen teveel. Je weet van te voren met dit soort programma’s al dat het een afvalrace wordt natuurlijk, anders zou het niet zo interessant zijn om naar te kijken. Er moet wel een beetje leedvermaak in terugkomen. 😉

Ik hou verder wel van de fysieke uitdagingen waar de kandidaten aan blootgesteld worden. Ook het groepsgevoel is interessant om te volgen, hoe ga je als team met elkaar om, wie is er een geboren leider en wie valt op dat gebied juist door de mand. Deze processen worden ook mooi weergegeven en zorgvuldig door de commando’s voorbereid.

Die 40% komt heel vaak terug in het programma. Ook bij de kandidaten zit dit diepgeworteld in hun systeem en gaan ze, terwijl hun tong op de schoenen ligt, gewoon door. Soms peppen ze zichzelf op waardoor ze weer een beetje extra energie kunnen geven. Hetzelfde gebeurt op het moment dat je bij een race bijvoorbeeld de finish in zicht hebt, je denkt dan niet meer aan hoe moe je bent. Je bent er bijna, dus maken die paar extra meters niets meer uit. Er zijn maar weinig mensen die een meter voor de finishlijn opgeven, niet? Mindset dus.

In mijn les zweep ik ook de mensen weer op om nog wat extra’s te geven, ondanks dat ze op dat moment eigenlijk het liefst even willen uitpuffen en rusten. “Niks geen rust, gewoon doorgaan met de volgende oefening”, roep ik uit. “Even een tandje erbij, ik weet zeker dat jullie dat kunnen”. En hop iedereen is weer aan de gang. Aan het einde van de les als ze echt tot rust mogen komen zegt iemand: “Het leek vandaag wel Kamp Minette!” Iedereen lag gelijk in een deuk, vandaar ook deze column.

Het laatste wat ik hierover mee wil geven, en wat in het programma ook terugkomt, is: je gaat nooit controle krijgen op je omgeving, maar alleen op dat wat je zelf te leveren hebt.