Contrast

“Oké, we gaan beginnen met het zingen van ons openingsliedje”. Nee, we zijn niet op de muziekschool bij de zangles, maar bij het baby/peuter zwemmen. Terwijl ik het zei kwam er nog een ouder met een kind de zwemzaal op en zij sprongen allebei tegelijk (kind in de arm) het water in. Geheel kopje onder en vrolijk lachend kwamen zij boven. “Hopla”, zei ik met een brede glimlach “springt de rest volgende week ook zo in het water?”.

Ik zag meerdere ouders lachen en een aantal mij aankijken of ik het nu meende of een grapje maakte. Uiteraard was dit een grapje, maar diep in mijn hart zou ik het liefst willen dat iedereen op die manier de peuterles zou beginnen. Het contrast tussen hoe de ouders met hun kinderen omgaan wordt tijdens een peuterles altijd zeer goed zichtbaar.

Tijdens een gedeelte van mijn les mochten de peuters vanaf de kant in het water springen of duiken om vervolgens een eend van de bodem te halen. Nu weet ik op voorhand al dat niet iedereen dat gaat lukken en dat hoeft natuurlijk ook niet. Iedereen op zijn of haar eigen niveau, dus werd er ook gezegd dat de ouders de eenden in de hand mochten pakken. Uiteraard moest er wel gestimuleerd worden om met het hoofd onder water te gaan.

Eén ouder was het druk aan het proberen, alleen het kind stribbelde nogal luidruchtig tegen. Ik ben er even naartoe gegaan om te helpen. De ouder had de eend vast en het kind ging ook daadwerkelijk net met het hoofd onder water om een poging te doen om de eend te pakken. Helaas kwam hij met een boos gezicht en een schreeuw boven water. Niet omdat hij de eend niet had, maar omdat hij onder water gaan ‘spannend’ vindt (aldus de ouder). Ondertussen was hij toch mooi even onder water gegaan, dus ik gaf de ouder een compliment en vertelde er ook gelijk bij dat het woord ‘spannend’ beter niet hardop gezegd moest worden. Je beïnvloed je kind daar namelijk mee.

Even verderop dook ondertussen een kind vanaf de kant het water in helemaal naar de bodem met een klein zetje in de rug van de ouder. Geweldig natuurlijk! Er werd op een ontspannen positieve manier gereageerd op het kind en we prezen hem de hemel in omdat hij al helemaal naar de bodem was gezwommen. Hij klom weer snel het water uit om het nog een keer te gaan doen, omdat hij er gewoon zin in had. Leuk, dat onder water zwemmen!

Even later probeerde een andere ouder zijn kind ook onder water te krijgen. Rustig aan, eerst bellen blazen met de mond. Dat deed hij! Super goed. Vervolgens ook met de neus onder water. Ook dit was geen probleem, dus ik gaf hem hiervoor de complimenten. “En nu gaan we proberen om heel snel heel het gezicht onder water te doen, goed?” Hij keek me aan en ik kon al zien dat dit een lastig verhaal ging worden. Ik keek ook naar de ouder met in mijn ogen de hoop dat deze hem even net dat extra zetje gaf op het moment dat ik aftelde. Helaas gebeurde dat niet en ging het gezicht weer tot en met de neus in het water. Natuurlijk ook supergoed gedaan.

Zo zie je wat voor contrasten je tijdens een peuterles mee kunt maken. Het is soms wel lastig hoor, als zwemonderwijzer. Het liefst zou je zelf net dat kleine zetje extra willen geven. Je moet er dan toch maar even vanuit gaan dat de ouder het kind zelf het beste kent en die laten bepalen of dat zetje extra erbij kan, in de hoop dat het vanzelf wel een keer goed gaat komen. Ik heb me goed ingehouden … 😅