In De Spettervallei dacht men ooit een briljant idee te hebben: groepsapps voor de aquasportgroepen. Handig, snel, efficiënt en wellicht ook goed voor de sociale binding in de groepen. Tenminste… in theorie.

Want naast mededelingen over extra lessen, evenementen die georganiseerd worden of een vergeten badmuts, begon er al snel iets anders te borrelen in de digitale kleedkamer.

“Ik kan er écht niet tegen,” verzuchtte een fanatieke deelneemster vorige week tijdens de cooling down na een intensieve beweegles. “Die vakantiefoto’s! Midden in mijn aquajogging les krijg ik ineens een zonnig kiekje van een cocktail aan zee. Dat is toch geen ‘ik denk aan jullie’? Dat is gewoon: kijk mij eens genieten terwijl jullie nog liggen te zwoegen in het koude kikkerlandje!”

Sommigen lachten een beetje zenuwachtig, anderen begrepen de opmerking niet zo goed. Het was van deze persoon goed bedoeld om even een berichtje te sturen, daar zochten zij verder niets achter. Het bracht wel het gesprek op gang over andere zaken die in de groepsapp werden gedropt, wat meer de dramatische berichtjes als:
“Ik ben gestruikeld over een boomwortel, dus vandaag geen aquafit.”
Of: “Een beetje verkouden, ik wil jullie dat niet aandoen.”
En de absolute topper: “Helaas, diarree. Tot volgende week!”

Maar daar hield het niet op. Want onder élk van die berichten stroomden de reacties binnen.
Niet één keer ‘beterschap’. Nee, vijftien keer.
Beterschap. Beterschap. Beterschap.
Alsof er een geheime prijs te winnen viel voor de meest meelevende deelnemer.

De irritatie groeide. Tot de instructeur de gouden tip gaf:
“Zet die groepsapp op stil. Gewoon: zen. Geen piepjes, geen bliepjes, geen tropische melodietjes. En dan ’s avonds zelf een keertje kijken. Mis je 30 berichten, waarvan er maar eentje belangrijk was. Rust in je hoofd, rust in je lijf.”

In De Spettervallei werd het die dag niet alleen een les aquasport, maar ook een les in digitale overleving.