Afgelopen dinsdag liep ik Victor tegen het lijf. Een leuk, maar op zijn manier ook druk manneke dat ooit bij mij in de zwemles zat. Sinds hij niet meer in mijn groep zit, zie ik hem nog wel elke dinsdag. Steevast geven we elkaar een high-five en maakt hij een kort praatje. Deze dag had ik hem bij het ophalen gemist, maar nu kwam ik hem in de gang na de zwemles tegen, met een big smile op zijn gezicht.

“Hee juf!”, riep hij enthousiast. “Ik mag zaterdag op voor het zwemdiploma!” Helemaal trots was hij, en terecht. Vanwege zijn rugzakje had het wat langer geduurd dan bij andere kinderen, maar nu was het eindelijk zover.

Een stukje erachter liep opa, die ik gelijk aansprak: “Ik hoor net van Victor dat hij zaterdag mee mag doen met het diplomafeest. Wat goed zeg. Dat wordt voor jou dan de laatste keer hier. Ik zal je nog gaan missen.” Opa moest opgelucht lachen en beaamde dat het de laatste keer zou zijn. “Dat laat ik zaterdag niet zomaar voorbijgaan”, grapte ik nog naar hem.

Opa liep namelijk al 8 jaar bij ons elke dinsdag rond. Naast Victor hadden ook zijn andere twee kleinkinderen bij ons zwemles gehad. Opa was er altijd bij. Gelaten liet hij alles over zich heen komen, hoe druk de kinderen ook waren. Rustig bracht hij ze naar de zwemzaal, net zo rustig haalde hij ze weer op en nam ze mee naar huis. Chapeau dus voor deze opa. En eigenlijk voor alle opa’s en oma’s die inspringen, die zorgen dat hun kleinkinderen niets tekortkomen en ze trouw naar sportverenigingen en zwemlessen brengen. Namens ons een dik compliment en een oprecht DANKJEWEL. Meer dan verdiend.

Afgelopen zaterdag was het zover: zijn laatste kleinkind deed mee aan het diplomafeest. Uiteraard was opa erbij, hoe kon het ook anders? Rustig zat hij op de tribune, genietend van de prestaties van zijn kleinkind. Tot vlak voor de uitreiking van de diploma’s. Ik had de microfoon in mijn handen dus besloot ik hem naar voren te roepen.

“Opa van Victor,” begon ik rustig, al voelde ik de tranen in mijn ogen prikken. “Langs deze weg wil ik u bijzonder bedanken voor de 8 jaar dat u met uw kleinkinderen bij de zwemles bent geweest. Niet alleen u, maar ook alle andere opa’s en oma’s die dit elke week weer op kunnen brengen.” Onder luid applaus overhandigde ik hem een grote zak snoep om samen met zijn kleinkinderen te delen. En geloof me: dat gaat hij zeker doen! Met een kalme glimlach liep hij terug naar de tribune en wij gingen verder met de uitreiking.

Fijn dat we dit kleine gebaar konden maken. Natuurlijk krijgt hij waardering van zijn eigen kinderen, maar ook wij zijn dankbaar voor alles wat hij, en al die andere opa’s en oma’s, jarenlang hebben betekend. Ik zal hem komende week echt gaan missen.