Het is bijna zover: komend weekend begint de zomervakantie in het zuiden van het land! En ik moet eerlijk bekennen… ik ben er dit keer écht aan toe. Door allerlei omstandigheden hebben we de afgelopen maanden stevig moeten aanpoten. Maar, en dat mag best gezegd worden, we hebben er met z’n allen voor gezorgd dat alle zwem- en beweeglessen tóch door konden gaan. Ook al kostte dat soms veel moeite. Daarom: een groot dankjewel aan al mijn collega’s die zich het vuur uit de sloffen hebben gelopen en regelmatig extra uren hebben gedraaid.

Maar goed, in deze laatste column voor de vakantie wil ik niet verzanden in geklaag. Integendeel! Ik wil juist laten zien wat ons op de been houdt, zelfs in de drukste weken. En dat zijn natuurlijk de kinderen aan wie we lesgeven! Zij zorgen met hun oprechtheid, creativiteit en humor voor die broodnodige glimlach, zelfs op een dag waarop alles tegen lijkt te zitten.

Daarom hierbij een bloemlezing van grappige uitspraken en gebeurtenissen van het afgelopen zwemjaar. Ben je zelf zwemonderwijzer, dan herken je vast de manier waarop zo’n heerlijk kinderlijke logica wordt uitgesproken.

• “Juffrouw, mag ik naar de wc?”
  “Uiteraard, weet je nog waar die is?”
  “Jazeker!”
  Om vervolgens resoluut de verkeerde kant op te lopen en mij verbaasd aan te kijken alsof de wc ineens is verdwenen.
• “Oh ja, jij komt voor een inhaalles.”
  Kind: “Wie moet ik vandaag dan allemaal inhalen?”
• Tijdens het recreatief zwemmen staat de muziek aan.
  Kind: “Kan de muziek wat zachter?”
  Wij: “Waarom?”
  Kind: “Anders horen jullie niet als er iemand ‘help’ roept.”
  (Tja… scherp punt.)
• Kind komt te laat.
  Ik: “Weet je nog bij welke deur je naar binnen moet?”
  Kind: “Jazeker! Bij de middelste deur!”
  Beetje jammer dat we maar twéé deuren hebben…
• Vlak voor de zwemles:
  Kind: “Kunnen we het vandaag wat rustiger aan doen?”
  Ik: “Waarom dan?”
  Kind: “Ik heb met voetballen een tik op m’n ballen gehad.”
  (Heerlijk, die ongefilterde eerlijkheid.)
• Na het kledingzwemmen:
  Ik: “Als je hulp nodig hebt met je trui, moet je dat even zeggen.”
  Niemand zegt iets… tot er een soort spook over de badrand schuifelt:
  Trui over het hoofd, armen in de lucht, natte stof plakkend aan het lijf:
  “Ik zie niets meer!”
  Toch maar even geholpen.
• Oefening uitgelegd én voorgedaan – met een praatje, plaatje en daadje.
  “Begrijpt iedereen het?”
  In koor: “Jaaaa!”
  En dan zwemmen ze allemaal op de buik… terwijl het een rugoefening was. Soms frustrerend. Maar soms ook hilarisch. Dan weet je: ik was niet helemaal duidelijk…
• Bij een spel waarbij je ballen moet gooien naar kinderen die over de mat lopen, zie je ineens een kind dat op z’n gemak de ballen verzamelt, weggooit, en er zelf weer achteraan zwemt. De lopers negeert hij compleet. Helemaal in zijn eigen wereld.
• Tijdens een les waarin we duiken oefenen, zeg ik:
  “Je moet onder het vlot door zwemmen zonder het aan te raken.”
  Kind: “Juf, ik deed m’n ogen dicht, dan weet ik zeker dat ik niets heb aangeraakt.”

Het zijn soms maar kleine opmerkingen of handelingen die je onverwacht doen glimlachen. Maar juist die momenten maken een drukke werkweek nét wat lichter. Je moet er natuurlijk wel voor openstaan. Laat het af en toe gewoon gebeuren. Dat is vaak voor beide partijen het fijnst.

Ik wens iedereen een heerlijke zomervakantie toe. Deze columnserie is er weer terug aan het einde van de vakantie. Voor nu: pas op de plaats en vooral… rust!