Het begon zoals elke doordeweekse ochtend in zwembad De Spettervallei (nee, dat is geen typefout, dat is de naam die de collega’s de locatie hebben gegeven toen bleek dat er na de opening van het nieuwe zwembad een lek in de kelder was. Het spettert daar nog steeds een beetje op de vloer). Alles leek kalm. Té kalm.

Tot plots Loes van de receptie, vaste kracht, koffieverslaafd en fulltime nieuwsgierig, luid de alarmbel luidde:
“De föhns zijn weg!”
“Wég als in… kapot?” vroeg Ron van de technische dienst, terwijl hij zijn tosti nog nét niet in het chloor liet vallen.
“Nee, Ron. Wég als in verdwenen. Allebei. Spoorloos.”

En zo begon de zoektocht. Niet naar de wind, maar naar de waarheid.
Want laten we eerlijk zijn: in een zwembad waar elke les eindigt met een nat hoofd, zijn föhns geen luxe. Ze zijn heilig.

Voor de aquasporters, die met opgeheven hoofd naar buiten willen. Voor de ouders, die hun kinderen met droge haren in de autostoel willen zetten. En voor collega Marieke, die zonder föhn niet eens de kantine in durft:
“Met nat haar loop je kou op je nieren. Of erger: je reputatie.”
Wat volgde was chaos.
Boze blikken in de kleedkamers. Opgedroogde handdoeken die als noodoplossing dienst moesten doen. Iemand fluisterde zelfs dat een bezoeker haar haar had geprobeerd te drogen met de opblaaspomp van de Wipe Out.

De geruchtenmolen draaide op volle toeren:
“Ze zijn meegenomen voor reparatie,”
“Ze zijn gestolen voor onderdelen,”
“Ze zijn verdwenen sinds Paula aquayoga geeft…”

Pas weken later kwam de waarheid aan het licht: de föhns waren inderdaad ter reparatie weggehaald. Maar ergens tussen de werkbon en het magazijn bleken ze te zijn… vergeten.
Zes maanden lang bleef het stil. Té stil.

Tot vorige week. Toen ze, zonder waarschuwing, ineens terug aan de muur hingen. Glanzend. Blazend. Alsof er niets was gebeurd.
Maar in De Spettervallei vergeten we niet snel. Zeker niet als het over nat haar gaat …