Op het moment dat ik stond te wachten op de kinderen voor de zwemles zag ik hem al met een treurig gezicht mijn kant op komen. Bij mij begon hij dan ook te huilen. Hij was een paar weken niet geweest en dan is het voor hem altijd weer even wennen en spannend. Ik pak hem vast, zeg niets, en geef hem gewoon een knuffel. Voor hem is dat vaak al even genoeg.

Even later bij de uitleg van de eerste oefening blijft hij met een betraand gezicht nog een beetje afzijdig staan. Ik vraag of hij samen met mij de oefening wil doen. Ik krijg een knikkend “ja” terug. Eenmaal aan de gang en in het water komt hij weer helemaal los en weet hij weer hoe het allemaal werkt. De rest van de les is het bij een nieuwe oefening nog even aftasten (terwijl ik weet dat hij dat gemakkelijk kan) en een stapje terug. Dat stapje terug maken we samen en het volgende moment is hij al weer een stapje verder en op zijn oude niveau.

Ik besef op deze momenten altijd weer hoe belangrijk het is dat we de kinderen echt goed leren kennen. Ik begroet ze aan de voorkant allemaal op een andere manier, op de manier waarop zij dat willen. Hoe ik dat weet? Door het gewoon aan het begin van een zwemlestraject aan de kinderen te vragen en goed naar hun gedrag te kijken. Een enthousiasteling wordt met een stevige high-five begroet, de ander met een handje schudden, weer een ander met een boks en ga zo maar door. Het is belangrijk dat wij de kinderen zien zoals ze zijn en dat we ze dus ook echt individuele aandacht geven. Dit bereik je dus al door een klein gebaar voor de zwemles. Op deze manier heb je de kinderen allemaal al even benoemd en geraakt. Zij weten dan dat jij hen al opgemerkt hebt.

Dit noem ik dus individuele aandacht. Dat is niet alleen individueel een aanwijzing geven bij een zwemslag, maar dat is de kinderen ook echt kennen en “lezen”. Dat is niet altijd even gemakkelijk en gaat ook niet vanzelf, daar moet je zelf ook energie in steken. Wij zien de kinderen natuurlijk ook maar 45 minuten per week, dus voor ons is dat echt hard werken t.o.v. een onderwijzer die ze elke dag heel de dag ziet, maar ik vind dit wel ontzettend belangrijk! Het levert je namelijk heel veel op: mooie verhalen, bijzondere momenten, je krijgt er veel energie voor terug en als ze naar een volgend groepje gaan krijg ik nog steeds van iedereen een begroeting voor de zwemles. Dat is wat het oplevert en waar volgens mij individuele aandacht vooral om gaat. Zien en gezien worden.

Ik weet dat ook veel zwemonderwijzers mijn column regelmatig lezen. Aan jullie de vraag (denk erover na of schrijf je antwoorden in de reactie onder deze column): hoe gaan jullie hiermee om? Ken je alle kinderen van je groep bij naam en spreek je die ook elke les minimaal 1x uit? (dat is toch het minste wat je kunt doen en stap 1 hierin) Heb jij nog een andere manier om de kinderen individueel aandacht te geven? Ik ben zeer benieuwd hoe jullie hiermee omgaan.